"ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΜΕ"Το mediaskapes της Ε.Ε.,συγκρίνεται την Οδηγία για τηλεόραση χωρίς σύνορα(1987-1994) με το μοντέλο του Νόαμ Τσόμσκι.

Ο Άρτζουν Απαντουράι υπήρξε ο άνθρωπος που εισήγαγε για πρώτη φορά τον όρο τοπίο. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με πέντε τοπία που σχετίζονται με την παγκοσμιοποίηση και τα ΜΜΕ. Τα τεχνολογικά, τα οικονομικά, τα μιντιακά, τα εθνικά και τα τοπία ιδεών. Με την εισαγωγή του μιντιακού τοπίου λοιπόν, στο προσκήνιο παρουσιάζεται η ιδιωτικοποίηση. Τα μιντιακά τοπία επίσης, οδήγησαν σε νέες τεχνολογίες και συντέλεσαν στην πρόσβαση νέων χωρών. Από το 90' λοιπόν, το μιντιακό τοπίο προκάλεσε αλλαγές σε ένα πιο ευρύ, διεθνές τοπίο, αφού οι κάθετες και οι οριζόντιες συγχωνεύσεις αποτέλεσαν μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά του.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα της περιόδου που ανέφερα πιο πάνω, αφού συντέλεσε και αυτός με τη σειρά του στη στη συγχώνευση της πληθώρας των ειδήσεων. Ο Τσόμσκι λοιπόν υπήρξε Εβραίος γλωσσολόγος, Ουμανιστής. Αναμφίβολο πάντως είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είχε τις ικανότητες να εργαστεί στον τομέα αυτό. Ο Διαφωτισμός υπήρξε ένα από τα αληθινά του πιστεύω. Όσον αφορά τα ΜΜΕ ο Τσόμσκι έχει στραμμένο το βλέμμα στη διαμόρφωση των επικοινωνιών στην Αμερική. Πιστεύει ότι το μιντιακό τοπίο προβάλλει κάποια φίλτρα για τις ειδήσεις. Σκιαγραφεί λοιπόν ένα μοντέλο-φίλτρα, μέσω των οποίων περνά η προπαγάνδα στην πορεία προς το κοινό.

Τα παραπάνω φίλτρα μπορούν να διαχωριστούν σε πέντε κατηγορίες. Μία από αυτές είναι η ιδιοκτησία των μέσων. Το φίλτρο αυτό, λόγω της πολιτικής ηγεσίας που κατέχει μπορεί να επηρεάσει την ελευθερία και τη βούληση του τύπου. Η χρηματοδότηση αποτελεί ένα άλλο φίλτρο που εισάχθηκε από τον Τσόμσκι και συντελεί στην εμφάνιση¨γκρίζων" διαφημίσεων μέσω σίριαλς. Για να επιτευθεί το πιο πάνω λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των καναλιών, μέσω τεχνικών εταιρειών αναλαμβάνουν "δημόσια" έργα. Η συνεχή ροή πληροφόρησης, οι "κυμματοθραύστες" και η αντικομμουνιστική προπαγάνδα, αποτελούν και αυτά με τη σειρά τους φίλτρα σύμφωνα με το μοντέλο προπαγάνδας που στήριξε ο Τσόμσκι. Με τα φίλτρα αυτά λοιπόν το ενδιαφέρον των ειδήσεων μεταποιήθηκε, το κλίμα για μη συμφέρουσες ειδήσεις έγινε αναξιόπιστο και η αντικομμουνιστική προπαγάνδα έκανε αισθητή την εμφάνισή της, κυρίως στις ΗΠΑ την περίοδο του Ψυχρού πολέμου.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του μοντέλου της προπαγάνδας ή του συνόλου των φίλτρων των ειδήσεων που προανέφερα μπορούν να ταξινομηθούν σε κάποιες κατηγορίες. Η πρώτη από αυτές επικεντρώνεται στο μέγεθος, τη συγκεντρωμένη ιδιοκτησία τον πλούτο της ιδιοκτησίας και τον προσανατολισμό προς το κέρδος των ΜΜΕ. Μία άλλη κατηγορία επίσης αποτελεί και η διαφήμιση ως η βασικότερη πηγή εισοδήματος για τα ΜΜΕ. Έχουμε επίσης και τον αντικομμουνισμό ως εθνική θρησκεία και μηχανισμό ελέγχου και την "εχθρική κριτική"ως μέσο πειθάρχησης των ΜΜΕ. Τέλος κατηγορία αποτελεί και η στήριξη των ΜΜΕ στην πληροφόρηση που παρέχει η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και όσοι άλλοι χρηματοδοτούνται και είναι αποδεκτοί από την εξουσία.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι όλα τα παραπάνω έδωσαν το κέντρο βάρους τους στην παραγωγή της είδησης, αφήνοντας τον καταναλωτή ως ένα μη ενεργό υποκείμενο. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι το μοντέλο αυτό αποτελεί έναν αναλυτικό θεσμό των μεγάλων ΜΜΕ και αποκαλείται μοντέλο προπαγάνδας. Κύριο ρόλο διαδραματίζουν τα εθνικά ΜΜΕ όπου είναι σε θέση να θέσουν μία γενική ατζέντα την οποία τα άλλα μπορούν να ακολουθήσουν στο βαθμό που έδωσαν την προσοχή τους στα διεθνή ή εθνικά πράγματα.

Όσον αφορά τώρα την Οδηγία για τηλεόραση χωρίς σύνορα, η οδηγία αυτή αποτελεί το βασικό νομικό κείμενο της ΕΕ σε σχέση με τον τηλεοπτικό τομέα και υιοθετήθηκε το 1989 από το Ευρωπαικό Συμβούλιο. Βασική της αρχή αποτελεί η ελεύθερη λήψη και μετάδοση των υπηρεσιών τηλεοπτικών προγραμμάτων εντός της ΕΕ. Η Οδηγία για τηλεόραση χωρίς σύνορα επίσης, προωθεί την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οπτικοαστικών έργων και την υιοθέτηση ενός ενιαίου ρυθμιστικού πλαισίου που να αφορά κυρίως των τομέα της τηλεοπτικής διαφήμισης. Κύριες μέριμνές της είναι ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η προστασία του καταναλωτή και η προστασία των ανηλίκων. Πολλοί ήταν αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι το αμερικανικό μοντέλο δεν πρέπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για την Ευρώπη.